Over hoe ik in Gacogne terecht kwam

Van 2005 tot 2009 heb ik in de Morvan gewoond, in Empury om precies te zijn. Na een jaar mega verbouwen besloot ik te blijven, en werd ik makelaar. Ergens begin 2007 werd me duidelijk dat ik voor dat leven niet bestemd was. Eind 2007 zette ik mijn prachtig verbouwde huis te koop. Eerst nog heimelijk, toen bij steeds meer en meer makelaars, maar serieuze biedingen bleven uit. Eindelijk kwam dan dè koper langs, november 2008, op het randje. Ik werkte ondertussen al half time in Nederland, en keerde half januari 2009 terug. Definitief! Geen twijfel mogelijk, ik miste m’n dierbaren te veel.
Na een half jaar begon ik die prachtige omgeving wel te missen, alle medailles hebben 2 kanten. De heimwee zwol aan, zo erg dat ik in november samen met mijn zus Nelleke een “tour de nostalgie” moest maken. Dat hielp. Mei 2010 was ik er weer een dag of 5. Ook dat hielp, maar het bleef wel trekken.
November 2010 ontmoette ik iemand die net voor een habbekrats een huis in de Eiffel gekocht had. Ook mooi, en vooral: lekker dichtbij! M’n sluimerende verlangen  weer een huis te verbouwen in zo’n mooie omgeving werd geprikkeld.
Op de Eiffel knapte ik af, zonder er geweest te zijn zelfs. Een paar avonden makelaarssites besnuffelen , en ik was er klaar mee. “Ordnung muss sein” bij onze Oosterburen, en dat straalde van de foto’s af. Alle huizen even strak gestuckt, alle wegen en weggetjes geasfalteerd. Het zag eruit of de werkster daar elke dag even alles aan kant maakte, ook de buitenboel. Brrr… wat een steriele bedoening.

Geef mij de Morvan maar! Ik mocht van mezelf heel even op 2 sites kijken hoe de huizenmarkt er daar bij stond. Het 3e huis op de 2e site trok m’n aandacht, en bleef hangen. Ik begon er zelfs van te dromen. Wat een leuk huis! In Gacogne, vlak bij Lormes, m’n thuisstad. En ook nog op maar 4 km afstand van vriend Jeroen, oh toeval. Ik mocht er niks mee van mezelf, maar half december besloot ik toch de eigenaar te achterhalen. Te leuk, en ook nog betaalbaar, voor mijn piepkleine budget. Degene die met het nummer gaf deelde me en passant mee dat het huis al wel verkocht was. Oeps… Het was inmiddels de week tegen Kerst toen ik de eigenaar eindelijk aan de lijn kreeg. Het huis was inderdaad verkocht, hij had net het Compromis de Vente, de voorlopige koopovereenkomst voor z’n neus. En hij was heel openhartig over zijn ontevredenheid over de prijs die hij gekregen had. Of ik nog langs kon komen…? Natuurlijk! Helaas, ik kreeg het niet meer georganiseerd, teveel haren en snaren, en meldde me af. Even cold chillen….

Maar de koorts was aangewakkerd, ik ging weer verlangen naar het opknappen van een huis. Ik weet dat ik van dat fysieke werk gewoon heel blij word. Het begon me zelfs zodanig te occuperen dat ik begin februari besloot daaraan een einde te maken. Alles of niets. Of ik vind een huis, of ik skip het hele idee. Klaar. Ik heb een dag of 10 alle sites van de Morvan gescand, en toen 5 huizen geselecteerd die leken te passen binnen m’n smaak, en m’n budget. Maandag 21 februari vertrok ik om 6.00 uur uit Amsterdam. Om 14.00 zag ik het 1e huis, om 15.30 het 2e. De volgende ochtend tussen 9.00 en 12.00 nog 3, en toen was ik er helemaal klaar mee. Wat een verschrikkelijk hoge prijzen voor veel te aftandse en achenebbisj huizen. Ik besloot ter plekke terug te gaan naar Nederland. Niks geen makelaars meer bezoeken, terug, einde verhaal, voorlopig geen huis in Frankrijk. Wel even slikken, maar toch.

Op de terugweg natuurlijk wel even langs dat in december misgelopen huis. Ik heb het een half uur tot me genomen, en dacht “wat jammer dat dàt aan m’n neus is voorbij gegaan.” Maar ja…. Ik reed weg, en namijmerend besloot ik plots die eigenaar even een sms te sturen. Je weet tenslotte maar nooit. L’acte passé? La maison vraiment vendue? Elle me plait… Binnen 10 minuten had ik een sms terug. C’est pas vendu. M’n hart sprong over. Dit is niet waar…. Wel dus. Er was een gedoetje over de riolering, kosten 7000 euro, en daardoor hadden de kopers van de koop afgezien…..

Zo is het gekomen… Ik ben de volgende dag gaan kijken met vrienden Kees en Gemma, dat gedoe met de riolering leek me wel mee te vallen. Thuis 3 dagen de verbouwing zitten calculeren, voor mezelf en m’n omgeving. Ja jongens, ik ben (iets) wijzer geworden, ik heb het niet impulsief gedaan…  Ik kwam uit op het natte vinger bedrag dat ikzelf, maar ook Kees en Jeroen genoemd hadden, en besloot een bod te doen. Sinds 14 april  ben ik eigenaar. Volgens sommigen heeft het huis op mij gewacht. Volgens mij heb ik een goede beslissing genomen, en ga ik er veel plezier aan beleven. We gaan het zien….

Mei 2011     Dolf Mol