Wat vooraf ging

Het is zaterdagavond 5 augustus, ik ben koud 2 dagen hier, en ga eten bij Kees en Gemma. “Of ik nog wat beleefd heb”, vraagt Kees met een grijns, na de dag van gisteren, die bepaald niet onbewogen verliep. Eerst verlaatte Voillot  de levering naar de middag, toen bleek het bestelde hout niet te zijn afgeleverd, werd op de elektriciteits draad nog gewacht, en was het isolatiemateriaal niet op voorraad. Het liep hun over de tenen, mevrouw Voillot in tranen, en meneer Voillot met een grafhumeur wat zijn weerga niet kent. Wat liep die man chagrijnig te zijn, vooral ook naar zijn vrouw. Dat die volgend jaar 40 jaar getrouwd zijn mag een spectaculair wonder heten. We waren 4 uur verder, en stonden met lege handen, voor mij in ieder geval een verloren dag, en waar ging ik die spullen alsnog scoren?

PhiPHi dus…

Die zou me deze zaterdag komen helpen met het metselen van de binnenmuren. Qua afspraken is hij goed betrouwbaar, en dus stond hij om 8 uur keurig voor de deur, wel met z’n hond. Een tamelijk bakbeest, zijnde een kruising tussen een labrador en een Huskey. Die ging dus mee, hij moest wat beweging hebben, en geen zorgen, hij kende mijn omgeving goed, aldus Phiphi. Jammer alleen dat m’n laadbak vol zat met isolatiemateriaal. Zodoende ging het beest mee op de schoot van z’n baas, onmogelijk maar waar, met z’n tong op 10cm van mijn wang, en m’n hele auto onder het hondenhaar. Van die dingen.
We gingen van start met een hoop gemopper. Het klopt, de vloer ligt niet echt waterpas, en dat maakt het leggen van de eerste laag inderdaad een beetje lastig….En ja, er moest heel wat gepast en gemeten worden om de leidingen weg te werken, maar alla….Dat gemopper..

La ligne bleu

Om 9 uur was het tijd voor de cassecroute, en ik nam zelf maar het initiatief om hem de gebruikelijke Petit Blanc aan te bieden. “Si tu veux” zeggen ze hier altijd, ipv “je veux bien”, wat zeker in zijn  geval dichterbij de waarheid ligt. Ik moest even bij de buren langs, en zag bij terugkomst tot m’n verbazing rood bezinksel in het glas. Klaarblijkelijk was er nog een kleine rooie achteraan gegaan…..
Het gemopper ging door, en met kunst en vliegwerk vorderden we. Ik moest even bij de smid langs, Phiphi zou ondertussen aan de volgende muur beginnen. Ik kwam na een half uur terug, en toen ik goed keek kreeg ik een halve hartverzakking: De leidingen voor de badkraan kwamen omhoog in de toekomstige slaapkamer!! ipv dat ze verzonken waren in de muur. “Wat ik wilde”, riposteerde hij. “Kijk, hier loopt m’n ligne bleu, die heb ik keurig gevolgd”. Zou dat nou aan de drank liggen, of een onverschiligheid of dommigheid zijn? vroeg ik me af.

Als de drank is…

Dat drankgebruik is …., eh, traditioneel, zou ik bijna zeggen. Een paar weken geleden stond hij ongelofelijk te klooien met een zaag. Zal ik even een betere zaag voor je pakken?, bood ik aan. Hij keek op, speurde rond, vond z’n lege glas, en gaf dat aan mij. “Faut mieux ca”, legde hij uit..
Het was inmiddels 12 uur, en hij vroeg of ik misschien zijn cotelet kon bakken, het was tijd voor de lunch. Om 10 over 12 kom ik binnen met de met zorg gebakken cotelet, Phiphi nergens te bekennen. Om half 1 begon ik het wel vreemd te vinden, waar kon hij zijn, het begon inmiddels ook te regenen als een oordeel. Kwart voor 1 kwam ie aangelopen. Bleek z’n zwager even langsgekomen te zijn, samen waren ze even een paar pastis gaan drinken in de auberge.
Om één uur zat alles erin, weggespoeld met nog een paar drupjes rood, die hij voor de zekerheid zelf meegenomen had. Om 5 over 1 trachtte hij nog het woord tot me te richten, maar z’n tong sloeg dubbel. Z’n rood doorlopen ogen hield hij nauwelijks meer open, en hij begon ook te zwabberen op z’n stoel. Of hij soms even wou rusten…?? Neenee… Tot 2 uur heeft hij doorgebracht in bovenstaande pose, toen vond ik het welletjes. De rest van de middag kwam hij langzaam bij, maar ook om kwart over 4 viel hij nog bijna spontaan achterover. Als de drank is in de man….Nou ja, dan komt niet alles waterpas te staan, ontdekte ik een dag later. Toen ik hem wilde wegbrengen sprong zijn hond tot slot nog op de voorbank met z’n zeiknatte modderpoten, dat kon er ook nog wel bij.
Zo maar een dag uit het leven van stadse verbouwer….

Verder waren deze 2 weken verbouwen niet zo spannend, wel succesvol. Ik was weer eens doodop, maar heel tevreden. Ik heb ramen besteld, de achterdeur is geplaatst, de wanden zijn geïsoleerd, de binnenmuren staan er in, kortom, het huis heeft z’n vorm gekregen, zie de voortgang. Op het programma de muren afwerken, aan de badkamer beginnen en het plafond erin hangen. Daarvòòr moet ik dan nog wel beslissen of ik er een trap gaan inzetten…Maar eerst naar de orthopeed, m’n knie speelt te veel op. Als dat maar geen roet in het eten gaat gooien…