Drama!

Nou, dit verblijf begon tamelijk dramatisch. De definitieve plek van het urinoirtje moest bepaald worden, zodat Kees het leidingwerk kon aanleggen. De vorige keer was al gebleken dat het nauw luisterde: als we niet opletten, moest alles boven maatje 40 zich er bij wijze van spreken langs wurmen om bij de WC te komen, en dat is natuurlijk niet wat je wenst, qua toegankelijkheid van een toilet. Met het hem op zijn plek houden werd mijn twijfel niet weggenomen, Kees z’n armen zaten het correcte passen in de weg. ”Kunnen we hem niet even ophangen”?, vroeg ik op een goed moment. 2 minuten hing het dingetje provisorisch op z’n plek. Het passeren lukte, maar er werd een nieuw probleem zichtbaar.  Het ding hing wel erg dichtbij de neus van degeen die het toilet gebruikte, zie de foto. Met veel hilariteit hebben we allebei proefgezeten. Het was duidelijk: Dit was geen vreugde, dit gaan we niet doen. Even slikken, maar exit urinoirtje. Gelukkig bleek Kees al maanden te dromen van zo’n ding in z’n nieuwe badkamer, dus wordt hij de gelukkige nieuwe eigenaar.

Nieuwe ramen!

De 29ste was een heel fijne dag: Joindot kwam m’n nieuwe ramen komen plaatsen. Dat geeft het huis een heel andere look, en maakt het binnen een stuk comfortabeler. Ze hebben ook de luiken verwijderd, zodat ik die kan laten ontroesten, décaper heet dat hier. Dat was een geweldige beslissing van mij om dat door die profs te laten doen. Voor de leek is dat nl toch weer ultiem getob, terwijl zij ze er in een vloek en zucht af hadden. Bovendien scheelt het nogal wat geld, nieuw kosten die 5 dingen toch weer 2000 euro. Of dat ontroesten gaat lukken is nog wel weer de vraag. Een week na het opgeven van de prijs waren ze plots dagen onbereikbaar, die ontroestjongens. De luiken liggen dus nog steeds in Kees’ aanhanger.

Hart verzakt en gezonken

Dezelfde Kees bezorgde me donderdag een totale hartverzakking. Hij liep plots gestrest naar buiten. “Er komt volgens mij geen water uit deze leiding!!”. Met deze leiding bedoelde hij de toevoer naar de boiler……Gedurende 2 seconden schoten hevige angstscenario’s en doembeelden door me heen. Alles ligt ingegoten in het beton, je kunt beter een nieuw huis kopen dan daaraan te moeten gaan peuteren….. Goddank kwam er even later water uit. Ik heb hem vriendelijk verzocht of hij mij voortaan geen deelgenoot wil maken van dit soort twijfels….
 
Een dag later zonk m’n hart in m’n schoenen. Dat kwam zo. De afvoer van het dakwater hadden we gelegd tot aan het weggetje. Ik zag enorm op tegen het een sleuf hakken van een meter of 6 lang en een halve meter diep, door het asfalt heen. Inmiddels had ik een andere oplossing verzonnen. Via een sterk verkort tracé liet ik het water gewoon op straat lopen. Slim!, Dolf!! Ik had net alles gecheckt, het werkte, de ongebruikte sleuf van 4 meter kon dicht. Alle keien onderop, enz, enz. Ik was net klaar toen Bernard de smid langs kwam. Die keek bedenkelijk naar mijn oplossing , en vroeg streng of ik wel toestemming van de burgervader had….Water op de weg laten lopen was verboden, je was verantwoordelijk voor alle ongelukken die gebeurden als het bevroor. Bevriezen leek mij onzin, ongelukken al helemaal, maar wat ik ook sputterde, dat bleef hij maar herhalen. M’n hart zonk me in schoenen bij de gedachte…, zie boven. Maar ik moest hier toch maar naar luisteren, dacht ik. Eenmaal een beetje bijgekomen  had ik een trouvaille: Ik ging de afvoerpijp nog verder inkorten. Die komt nu uit op een gat gevuld met keitjes op mijn eigen terrein. Zo deden ze dat vroeger ook. Ik ben erg benieuwd of dit systeem werkt, en kijk uit naar een paar dagen regen.

Nog meer zeer

Had ik al geen hartzeer, dan was het m’n rug wel die pijn deed. Er lag nog een klusje te wachten, en wel het aanpakken en verwijderen van de Japanse duizendknoop, die in mijn tuin blijkt  te staan. In de top 10 van ’s werelds meest gevreesde indringers, maakt giga wortelstokken en is slecht te bestrijden. Je laat 1 stukje zitten of vallen, en hop, je hebt weer een (extra) plant. En hij overwoekert uiteindelijk alles. Uitgraven was mijn devies. Elke dag een uur of 2, 3. Meer bracht ik ook niet op. Bukken werd een opgave, een proces, een concentratieoefening bijna. Ook nu weer zoveel keien en zooi uitgegraven dat ik een kuub aarde ter aanvulling moet terug storten. Verder de rest van m’n terrein opgekapt: Ontdaan van een miljard bramen en klimops, en 3 vlieren, en geëgaliseerd met 1,5 kuub aarde. Tot zover het lijden, waar ik overigens ook blij van word hoor.

En verder

zit het badkamer plafond erin, alsmede alle elektraleidingen van bad en slaapkamer, en heb ik mijn nieuwe bosmaaier in gebruik genomen, (bedoeld om m’n gras mee kort te houden) En tot slot heb ik me zo bezig gehouden met het mozaïek van m’n badkamer dat ik er zelfs van ging dromen. Ik wil graag dat m’n badkamer mooi en prachtig wordt, bijkans een lust om in te verblijven, en het mozaïek moet het maken. Ben zelfs zo ver gegaan een rozenmozaïek van Bisazza op de muur te simuleren. Kost een paar duizend euro, wel heel erg mooi. Zo breng ik daar dus ook m’n tijd door: Zwart behang scoren, een opgave op zich, ophangen en toen beplakken met Hortensiabloemetjes . Ging uiteindelijk toch niet werken, dus nu ga ik aan de slag met mijn geliefde Jasba mozaïek. Het is besteld, begin november ga ik plakken.