Grote vogels

Dit zou de laatste keer worden vòòr de winter, allerlei dingen afronden en ook het huis winterklaar maken dus. Op de heen reis stond ik om half 2 bij Chaource in een grootse stilte even een broodje te eten onder een strakblauwe hemel. Plots een bekend geluid, en even later zeilden zo’n 100 kraanvogels m’n beeld binnen. Altijd een prachtig gezicht, die supergrote traagvleugelklapperende vogels, die gestaag door vliegen in een wat rommelige V formatie. 10 minuten later hetzelfde geluid. Nu kwamen van verschillende richtingen 2 grote groepen aanvliegen, die zich boven m’n hoofd al cirkelend en luid gakkend in elkaar vlochten, om dan plots weer de reis voort te zetten. Zo’n mooi verschijnsel, zo fascinerend, echt adembenemend.

Pffff: Wennen!

Ik was deze keer lang in Nederland geweest, bijna 4 weken, en moest erg wennen in le PC. Begonnen met het bekende kwartier maken, veldbedje weer van zolder halen end, moest wel even zuchten bij het idee van weer 12 dagen slapen in die vochtige ruimte. M’n stenen tent noem ik dat 2e huis tegenwoordig, met name ook omdat de temperaturen binnen en buiten vrijwel gelijk zijn. Buren Jean Michel en Catherine zijn er, een verrassing. Ze blijken toch een ander huis gekocht te hebben, vlakbij overigens, en zijn bezig de verhuizing voor te bereiden. Jammer, we kunnen het steeds beter vinden samen, en ook al adoreer ik de stilte, m’n buren ga ik missen.    

Het  ultieme rotsblok

Ik had voor deze keer eens een lijst gemaakt, met ruim 30 klussen en klusjes, die volvoerd konden worden. Daarop ook nogal wat tuinklussen, waar ik maar mee begonnen ben. Het was droog en zonnig, daar moest ik maar van profiteren. Ik had planten uit Nederland meegenomen, die gingen als eersten de grond in. Dat is hier nooit ‘even’, ook nu lag weer het ene na het andere rotsblok in de weg. De volgende dag een kuub aarde gehaald voor de broodnodige egalisatie. Dat zijn heel wat scheppen vol. Gaandeweg pioenrozen verplant, tot Kees zaterdag om 12.00 uur smste dat hij graag zijn houweel terugwilde. Nog even een snel en gaatje prikken voor de roos, smste ik terug. Ik heb er een soort van patent op: “dat had ik gedacht”. Die roos betrof een cadeau, een ‘Papa Meilland’, un rosier grimpant, vigoreux. Ofwel een heerlijk ruikende kabeier van een rode klimroos. Ik had nog maar 1 specifiek plekje waar die z’n gang kon gaan. Na 3 scheppen stootte ik op een steen, die gaandeweg de omvang van een betonvloer aannam. Waar je normaal gesproken met een plantgat van 20x20 toe kunt, eindigde ik hier met een gat van 80x80. Na een uur stond de Papa Meilland, en had ik de rest van mijn verblijf weer authentieke rugpijn. Een eeuw geleden hadden ze precies op dat plekje de grootste steen uit de collectie verborgen…..het kreng meet 70x40x15 en weegt minstens 50 kg.  

Vorderingen en….Tegenslagen

Zoals gewoonlijk naast de gestage vorderingen ook weer een aantal tegenslagen. Ik had Fifi weken vooraf besproken voor zaterdag de 5e. Hij ging m’n badkamer stucken, en, droomde ik, misschien kwamen we zelfs wel aan de vloer, met ingebouwde verwarming! , toe. Leek me wijs hem dinsdag even te bevestigen. Neeneenee, zaterdag kon hij niet. Maar..? Nou heeft de man een bijzonder bijbaantje, hij is nl ook grafdelver!, en iemand had de onvoorzichtigheid begaan… Ik stond te stuiteren en te springen van frustratie, onbetrouwbare hond, maar slechts berusting is mijn deel. Dag droom, dat wordt dus volgend jaar. Grrrr….

Erger nog waren m’n luiken… Ik was weken lang aan het zigzaggen geweest om tot de definitieve kleurkeus te komen. Het werd uiteindelijk ‘tendre”, teder dus, van Histor, een mooie blauwgrijze kleur. Voor een vermogen aan verf gekocht, die Kees er met z’n nieuwe spuit op zou spuiten. Na aardig wat onzekerheid en gedoe, hadden we uiteindelijk de gecleande luiken. Maandag de 7e belde Kees me dat ik een mooie kleur had uitgezocht. Mooi! Fijn! Woensdag zouden ze klaar zijn, en door Joindot weer tegen de ramen aan geschroefd worden, waarna de smid het sier ijzerwerk er weer voor zou lassen. Strakke planning weer, maar je moet wat. Alles liep gesmeerd, daar was Joindot, en daar waren de luiken. Oeps, die waren wel erg lichtblauw……! Het duurde een tijdje voor het tot me door begon te dringen dat dit niet de kleur blauw was die ik had uitgezocht!!..??? Staaltje er tegen aan, en inderdaad, dit was een ’bleu bébé, verzon ik, ipv tendre. En zo zit ik dus nu met luiken met een Méditerrane uitstraling, waar ik dus juist ongelooflijk de pest aan heb. Ik woon namelijk in de Morvan! Tamelijke rampspoed die ik nu met de verfboer en Histor aan het uitvechten ben. Wennen is de beste oplossing, zei Kees met een grijns.

3e graads erg was de ontdekking dat voornoemde Fifi m’n binnendeuren uiteindelijk niet waterpas heeft neergezet. Die kunnen dus niet dicht, bijvoorbeeld. Kwamen we achter tijdens het tegelen, waarbij je constant aan het waterpassen bent. Ik was de hartstilstand nabij, terwijl Kees iets bemoedigends mompelde over een grote slijptol. Het was m’n laatste dag, en ik wilde er verder niks van weten. Dat gaat een (in)spannend jaar worden, 2012.

Mijmeringen

En verder heb ik donderdagavond de 10e bij 9 gr en volle maan afscheid staan nemen van en onder m’n buitendouche. Een bijzonder moment, vol mijmeringen, was ook de afsluiting van een bewogen en intens half jaar, waarin veel gebeurd is. Dat klussen is overigens sowieso een mooie mijmertijd. Zo mijmerde ik voor het eerst dat het leuk zou zijn de komende zomer met vrienden van le PC te genieten. Daar was ik tot dan toe nog nooit mee bezig geweest, het gaat/ging tenslotte om het klussen. Mijmerde ik over mezelf en relaties, ja, was de eindmijmering, ik moest mezelf toch maar weer eens open gaan stellen voor een relatie. We zijn benieuwd wat daar van komen gaat, ikzelf voorop, en wie de gelukkige wordt natuurlijk!!  En ik mijmerde over nieuwe economische activiteiten in de Morvan. Trouvaille: we gaan een bordeel openen!, maar dan een ouderwets, ingebed in een huiskamerachtig café, met rijpere, tikje moederachtige dames, bij wie je als oud mannetje ( daar stikt het hier van) ook je hart kan uitstorten etc., jullie snappen het concept.  Dat leverde een aantal hilarische reacties en gesprekken op, dat laat zich raden. Zal er waarschijnlijk niet van komen. Ik ben geloof ik niet de ideale Madame, en dan nog m’n reputatie en zo. We gaan eerst maar eens lekker verder mijmeren tijdens het winterslapen. Tot in 2012!