Wennen

En zo begon het weer: zondag 11 maart, precies 4 maanden later, kwam ik om half 3 aan in le Petit Carré. Pfff, wat moest ik wennen! Er was niks veranderd, maar toch voelde het heel anders dan vorig jaar. Als eerste begonnen met het inrichten van m’n bivak. Ik besluit in de toekomstige slaapkamer te gaan slapen, die vochtige schuur heb ik wel even gehad. Oh jee, blijk ik m’n slaapzak vergeten te hebben…, en m’n ladder, en schroevendraaiers, en nog veel meer…. Gelukkig zijn daar vrienden Marti en Dirk, die lenen mij een slaapzak, ik heb goed geslapen, dank U. En ik heb me ook met enige regelmaat bij hen gedoucht. Dat kon omdat ze niet in Portugal waren. Wat weer kwam doordat Dirk door een eigenwijze tak tijdens het zagen uit z’n kersenboom gelanceerd was. Daardoor had hij wat loop en beweeg problemen…

De slijptol aan

Maandag kwam Kees, m’n steun en toeverlaat, ook dat was weer even wennen, daar zaten we weer aan het kopje koffie…. Maar we zijn hier om aan de slag te gaan, en dus ging na een kwartier  vrij en onverveerd de slijptol aan. We gingen het werk van charlatan Fifi herstellen. Ter herinnering: die bleek de binnendeuren niet waterpas gezet te hebben, en dan gaan ze niet dicht, die deuren, en dat moet je niet hebben. De deurstijlen kregen we tamelijk probleemloos vrij, zij het dat ik me flink in een wijsvinger zaagde, en Kees af en toe onzichtbaar was door de enorme kalkwolken. Kees zou woensdag terugkomen, maar daar is het niet van gekomen.

93 keer bukken

Dinsdag met Dirk naar Corbigny om de vergeten spullen bij te kopen. Het was stralend voorjaarsweer die hele week, met temperaturen op lopend tot 20 gr, het is tenslotte Frankrijk.  Dat is bijna zomers, en stimuleerde mij ’s middags tot het oppakken van het vertrouwde graaf en sloop werk. Ik heb m’n overwoekerde voorterrein braam, brandnetel, wingerd en zevenbladvrij gemaakt, en weet weer wat het is om 93 keer achter elkaar te bukken, en overeind te komen.  

Kees bleek dinsdag de griep te hebben gekregen, en kwam woensdag niet, en ook de rest van de week niet. Dat was zwaar wennen, vooral voor hemzelf trouwens, hij die de afgelopen 40 jaar niet of nauwelijks ziek geweest is. Ik ben de rest van de week rustig doorgegaan met het tegelen van m’n badkamer, en dat graven dus. Dat maakte het verblijf wel wat allenig, ook dat was wennen, en niet de bedoeling.

Heb ik weer….

Zondag was het weer omgeslagen, het had geregend, was fris en nevelig. Ik ging vriendin Marie in Bazoches ophalen om een kopje koffie te drinken in Lormes. Onderweg daarnaar toe komt er over een heuveltopje plots een autootje aangestoven, dat wel heel erg hard reed. Het zag ons en raakte in een slip…..60, 70 m voor ons. Ik stuurde ogenblikkelijk mijn  auto zover mogelijk de berm in en minderde sterk vaart. Daar kwam ze aan gezigzagd…..Juist op het moment dat ik dacht dat we de dans ontsprongen waren kleunde ze toch nog met veel gekraak en geweld tegen m’n zijkant aan, om 20 meter verder tot stilstand te komen. De 70 km per uur ie zij beweerde te rijden moet wel het minimum geweest zijn….. Het resultaat was imposant en catastrofaal , mijn Berlingo is total loss. Eerst arriveerde haar moeder, toen een oom, toen een vriendin, en toen haar vader, ze kwam uit de buurt, het was een drukte van belang. Ik was zo slim geweest om geen schade formulier in de auto te hebben, dus alles duurde nogal, de gendarmes hadden ook geen zin om te komen. Uiteindelijk alles ingevuld, m’n onbezorgde humeur was er daarna wel af. Geluk bij een ongeluk was wel dat ze door mijn uitwijken niet frontaal op ons geklapt is. Dan had ik waarschijnlijk niet hier gezeten, en was haar gezichtje ongetwijfeld ontdaan van zijn prille schoonheid.

Happy ending

Vol goede moed hoopte ik maandag toch nog een klapper te maken qua voortgang. Kees was min of meer beter, en Fifi had tot 3 maal bevestigd dat hij zou komen stucken. Dat liep anders: Hij deed om 8.30 niet open, wat ik ook bonkte en riep, inderdaad een charlatan dus, en Kees bleek minder beter dan hij dacht. Desondanks kreeg hij wel de deuren superwaterpas gesteld, dat probleem is uit de wereld. Chapeau Kees! En mijn feestvreugde werd nog groter toen ’s avonds bleek dat de ‘s middags geïnstalleerde ADSL het ook echt deed!! Ik heb internet en telefoon!!, dat is een enorme winst. En last but not least: M’n decotegels werden bezorgd. Die kwamen Kees en Gemma dinsdag brengen, en wat werd ik er opgewonden blij van, van mijn bizarre schilderijen die het leven op de badkamer gaan opvrolijken. (Zie de voortgang, met grote dank aan Kees Nix). Enfin, na 2 dagen twijfel en gedoe was inmiddels duidelijk hoe de afhandeling van de schade aan m’n auto zou plaatsvinden. Ik kon terug naar Nederland, wat ik woensdag met een tikje samengeknepen billen volbracht heb. Met Pasen ga ik weer, hopelijk onder een wat fortuinlijker gesternte.