Rustige start
Ik was aan het bijkomen van een bronchitis, en besloot uiteindelijk toch op K dag te vertrekken. Wat een gemene ziekte is dat trouwens zeg, die bronchitis, goeie goeie, ik was totaal uitgekleed en uitgeteld. Bij aankomst werd ik van alle kanten begroet door de klussen, maar alles easy en voorzichtig was het devies, en dus ben ik begonnen met het genieten van al het prachtige groen. En omdat het droog en zonnig was heb ik de eerste dagen vooral in de tuin gewerkt. Hoe klein mijn terrein ook is, aandacht vraagt het. Ondertussen ook vast de gaten in de muren en het plafond gedicht. Ik heb de (toekomstige) keukenopstelling gewijzigd, waardoor een aantal elektrapunten overbodig zijn geworden. Weer ouderwets figuurzagen en pielen, maar natuurlijk gelukt.

Shitklus volbracht
Dinsdag kwam Kees nog even buurten, om nog een klein klusje te doen, en wat aanwijzingen te geven. Kees stuurde me ook nog een tabelletje met draaddiktes voor het aansluiten van m’n inductie kookplaat. Naar zijn idee moesten het zelfs dikte 10mm2 worden, wat Jeroen een dag later ontlokte dat dat ongeveer gelijk stond met een hoogspanningskabel!J Dat werd weer bevestigd door de verkopers in de brico, 6 mm2 was meer dan voldoende.
Jeroen gaat trouwens de laatste klussen overnemen van Kees, en als het een beetje wil en lukt komt hij me ergens in juli helpen de vloer erin te gieten. Mooi streven. Nu was alles er deze keer op gericht om de muren en het plafond definitief af te werken. Iets waar ik erg tegen op zag. Zo zorgvuldig mogelijk allerlei kleine kieren en spleten dichtsmeren, ondertussen het houtwerk en mezelf toch besmeurend, wat me dan weer flink frustreerde. Het was weer dagen schuren en plamuren, met een andere lichtinval zag ik plots wat ik nog vergeten was. Dit alles toewerkend naar de meest verschrikkelijke klus van al: het in de crepi zetten van het plafond. Telkens een halve m2 met de kwast opzetten, en dan met een roller uitrollen. Alles boven m’n hoofd hè… Crepi heeft de viscositeit van dikke Brinta, en ik en alles zaten dus de hele tijd onder. Wat een viezigheid, en wat een shitklus, die ik niet voor niets tot het uiterste uitgesteld heb, en natuurlijk ook volbracht heb. Het was ook een beetje een straf omdat ik de 1e keer te onzorgvuldig  gewerkt had, en het plafond er niet uit zag.

Gesoigneerd
De klus die daarna nog restte was het in de grondverf zetten van de muren. Ik had inmiddels ook al m’n tuinmuren van klimop, bramen en varens geschoond, en dinsdagavond bij zonsondergang de laatste zooi weggeknipt en geschept. Die dinsdagnacht heb ik me in m’n onderbewuste de hele nacht af liggen vragen waaraan ik toch m’n rechterelleboog gestoten had, die enorm pijn deed. De volgende ochtend realiseerde ik me dat ik hem helemaal niet gestoten had. Vrienden Marti en Dirk kwamen even op de koffie, slijmbeursontsteking was de diagnose, die op internet bevestigd werd. Opgelopen met de schep, help, ik word kwetsbaar…! Blijven bewegen! was het devies, niet vast zetten!, blijven bewegen binnen de pijn grenzen. En zo heb ik dus woensdag de muren binnen de pijn grenzen in de grondverf gezet. Plots ziet het huis er gesoigneerd uit.
Precies op tijd klaar voor het bezoek van m’n familie. Martine die het huis 2 jaar geleden als eerste gezien had, en sindsdien niet meer, was erg onder de indruk van wat er allemaal gerealiseerd was. Dat deed me goed.
Op Hemelvaartdag de terugreis aanvaard, met stevige tegenzin. In principe kan ik pas over 4,5 week weer terug, en dan mis ik dus precies de mooiste tijd van het jaar. Daar moet ik eens goed over nadenken….. Op het programma staan dan o.m het kopen van een nieuwe voordeur, het aansluiten van de laatste elektra, en het afwerken van de meterkast.