Pijne pols en bloemenpracht

Zondag de 13e tussen de middag met blij gemoed achter het stuur gekropen. Met het verstrijken der uren verdween ook langzaam maar zeker het blije gemoed: Het viel me zwaar deze keer, het blijft toch een ruk, en ik kreeg meer en meer pijn in m’n linkerpols. Niet fijn.
Zoals gewoonlijk toch weer goed aangekomen, en genoten van m’n bloemenpracht. Mijn tuin staat er weer in volle glorie bij, vol bloeiende rozen, en vooral imponerende wilde kaardebollen van tegen de 2m. Een soort van eind goed al goed, op die pols na dan, die ging steeds meer pijn doen, ook ’s nachts…..

Opbranden die handel

De volgende ochtend zou Jeroen komen, maar al wie er kwam: Geen Jeroen. Me suf gebeld, geen antwoord….. van die dingen. Wel dikke pech, de afwerking van de vloer stond op het programma, daar ging ik dus een vertraging oplopen. Wie wel kwam was Michel Dubois, de meubelmaker van vlak bij. Hij zou zijn goddelijk oordeel vellen over mijn deur, en met name het afwerken van de ruitjes. Deze keer stond ik stevig in mijn schoenen, en maar goed ook, want ook hij vond alles 3 keer niks, de ruitjes pasten niet, en met zo’n ouwe deur houd je altijd tocht, dus opbranden dat ding. Ik heb nog geprobeerd hem mijn eiken balk aan te smeren (zie blog 2 uit 2011 in het archief, een vermakelijk verhaal) die al 2 jaar ligt te liggen, zonder succes, hem vriendelijk uitgelaten , en ben toen overgegaan tot de orde van de dag. De pijn in m’n pols nam vervelende vormen aan…..dit leek veel op een ontsteking. Pogingen gedaan hem te ontzien, dat leek me op z’n plaats, en gelukkig ben ik dubbelhandig.? Het nummer van de fysio inmiddels paraat.

Warme voeten

Orde van de week is beter. Die bestond uit 2 gedeelten: Allereerst uit het eindeloos afhandelen van kleine klusjes. Randjes bijwerken, nog een keer bijwerken, opschuren, ai, een stukje vergeten, nog een keer bijwerken, ai , nu breekt er daar een stukje af, dus weer bijwerken, dat soort dingen, en het bleef maar rommel. De eerlijkheid gebiedt dat dit helemaal mijn werk niet is, dit gepiel op de mm2, ik word er letterlijk doodmoe van. Laat mij maar keien sjouwen en plafonds slopen, daar krijg ik energie van. O ja, oh wonder, in de loop van de dinsdagavond werd de pijn in m’n pols plots minder om daarna te verdwijnen. Een dans ontsnapt…

Jeroen kwam uiteindelijk donderdag, en deed mooie dingen. Na 1,5 jaar werd dan eindelijk de thermostaat van de vloerverwarming aangesloten, en eureka: Hij doet het!, zeiden m’n blote, warme voeten. Hetzelfde geldt voor de luchtafzuiger in de badkamer, ook die draait. Een lamp die niet wilde branden werd tot de orde geroepen, hoezee, alle elektra is aangesloten. Daarna waren de deurruiten aan de beurt, en hulde, de eerste 2 zitten er prachtig in. Minder leuk was dat we niet echt tot een definitieve aanpak van het egaliseren van m’n vloer kwamen. Dat blijft hangen, das balen….
 
Tempete!

Voor het goeie moest ik voor die ruiten nog even wat afwerklatjes halen, waarmee ik in de heftigste regenbui uit mijn toch niet geringe leven terecht kwam. Het trok dicht, het begon te spetteren, het begon te regenen, en toen leek het wel of een bataljon reuzen containers met water naar beneden aan het gooien waren. Het waren geen vlagen maar golven die over me heen kwamen. Ik ben zelfs gestopt, en dat gebeurt niet gauw, onder een boom, met kromme tenen afwachtend of ik ook getrakteerd zou worden op hagelballen, maar dat werd me goddank bespaard. Ook Marti en Dirk hadden het nog nooit zo kwaad mee gemaakt, we zijn zelfs als rampgebied op de Franse tv geweest. In de buurt van Dijon ontstond zelfs een tornado, die zo’n 60 huizen vernield heeft. Hoezo klimaatverandering denk je dan…..

De makelaardij dan…..

Tsja, dat begint steeds ernstiger vormen aan te nemen, het wordt zelfs serieus business! Dinsdag naar mijn vrienden in St Honoré, voor een vergadering, maar voor dat ik het wist was ik onderweg klanten huizen aan het laten zien. ’s Middags door naar Saulieu, naar m’n andere partner, om ook daar de samenwerking verder in de verf te zetten. Er moet nog wel heel wat geregeld worden, maar dat gaat goed komen. Een groot deel van de woensdag op huizenjacht, evenals de vrijdag. Wel allerlei huizen gezocht en bezocht, maar er was telkens wat, zodat ik aan het eind van de week nog met lege handen stond. Even slikken, de werkelijkheid is taai, maar ik ben niet uit het veld te slaan, en goed in terugkomen, dus dat gaat nog wat worden. Voor 1 juli gaat m’n website de lucht in, u hoort.

PS: Nog even een confessie.. Ik was zowel vrijdag en al helemaal zaterdagavond totaal opgebrand. Het klinkt misschien een beetje mal, maar na een aantal momenten van zelfreflectie begint tot me door te dringen dat ik  me zelf wat meer in acht moet gaan nemen, en wat meer rust momenten moet inbouwen. Oeverloos doorgaan kent ook bij mij z’n grenzen, 12 tot 14 uur per dag maar doordraven wordt een beetje veel van het goede. Goh, daar lijk ik me op m’n ouwe dag toch tot inkeer te komen….Nou ja, beter laat dan nooit!