Intro
Ik vertrok deze keer op een maandag, voor een 12 daags en heel belangrijk bezoek: Ik wilde ervaren hoe de makelaardij ook al weer werkte, en of het realistisch is daar weer in te beginnen, èn : m’n afwerkvloer zou er ingegoten worden.
Vertrek op maandag, dat heb ik geweten. Midden op de dag zowel in Nederland als rondom Antwerpen en Brussel files, en dat met dat warme weer. Zondags had ik een tuinfeestje gehad, en dat heb ik ook geweten. De tuin was groot, er lagen her en der ballen, er was een doeltje…. Waar ik op een goed moment in stond, en waar ik in een reflex m’n linkerhand uitstak naar een loeihardschot van nogal dichtbij. Viel het ‘s avonds nog mee, de volgende dag was het tijd voor een drukverband, veel kon ik er niet meer mee….. Na een vermoeiende rit met 1 hand laat aangekomen, nauwelijks tijd om me het huis weer toe te eigenen.

Valse start
Dat was onhandig, want de volgende ochtend stond Jeroen voor de deur om even wat klusjes te doen. Bijvoorbeeld het wegwerken van de buis van de buitenkraan die nog steeds door m’n woonkamer liep. Jeroen dacht het op te lossen met een flexibele buis, maar bij nadere blik bleek dat niet te kunnen. Vele nadere blikken en bijna een uur verder kwamen we tot de slotsom dat er maar 1 oplossing was: Zowel een stuk uit een muurtje zagen als een reeds helemaal afgewerkte wandplaat er uitslopen. God wat was ik daar chagrijnig van. Vooral ook omdat we in het verleden een paar keer om die buis heen gebouwd hebben, zonder ons af te vragen of ie eigenlijk niet weggewerkt moest worden. Ja dus… Dat betekende ook weer een rit naar Corbigny om spullen te halen, precies op de dag dat het daar maandmarkt is, en je er nauwelijks binnenkomt of kunt parkeren. Was er ook nog een omleiding, en natuurlijk hadden ze de benodigde spullen niet, en moest ik met het zweet op m’n oor in overleg met Jeroen een alternatief zien te scoren…. Uiteindelijk is het allemaal gelukt, maar wat een gedoe en een tijd, en nog weer meer afwerkklusjes, want die littekens moesten natuurlijk ook weer weggewerkt worden. Grrrr….
In de tussentijd had Jeroen inmiddels een stel stopcontacten geplaatst, en de 2 dubbelglasbovenruitjes in m’n deur gefrot, die hij ’s middags van een mooi kadertje heeft voorzien. Ook al gingen er dus ook nog dingen goed, aan die dag heb ik een ontevreden gevoel overgehouden.

Makelaardij
Die middag zette ik ook de 1e stap op het pad der makelaardij. Ik had me o.m voorgenomen om een stuk of 7 mairies te bezoeken om zo te achterhalen wat voor en welke huizen er te koop staan. Juist die middag was er 1 open, en ik kon niet wachten. Een half uur later en 25 km verder wachtte me de 1e verrassing: “Exceptionellement fermé” was er op de deur geplakt. Mooi handgeschreven, dat wel…. Ik realiseerde me toen nog niet dat het ook een aankondiging was, nl dat de rentree in de makelaardij taai en tijdrovend zou zijn, zèèr taai en tijdrovend. De burgemeesters, de meesten dames van zekere leeftijd, waren overigens allen zeer toegankelijk. Maar daarna begon het: Eerst de betreffende huizen zien te vinden, vaak veel zoeken, veel tijd en kilometers. Dan beoordelen op prijs kwaliteit. En dan de eigenaar zien te bereiken, die vaak afwezig waren. Enorm tijd en tijdrovend. Het goede nieuws is dat ik wel een zekere neus lijk te hebben voor welke huizen goed in de markt lijken te liggen. Het slechte nieuws is dat er een stuk of 5, 6 net verkocht of in onderhandeling waren, of dat de eigenaren het zelf wel dachten te verkopen, zonder makelaar dus. Echt superfrustrerend, en uiteindelijk een te schamele oogst na vrijwel dagelijks 125 tot 150 km autorijden.  

Petits prix
Mijn kantoor had de afgelopen maand 4 huizen onder de 50000 euro verkocht, dus dat was ook het consigne: ‘des petits prix, Dolf”!   Les petits prix is niet echt mijn ding. Je moet geluk hebben om in die prijsklasse hebbelijke huizen te vinden, er zit ook heel veel tinnef tussen. Maar alla, ik vol goede moed op pad. Niet voor lang. Ik kwam in een soort van “la France noir” terecht, op plattelands niveau dan. Een op zich aardig huisje, aan een soort van plantsoentje, wel met alleen een strookje asfalt van 2 m breed als eigen terrein voor het huis. Niet om blij van te worden. Een buurman met nog ongeveer 6 tanden bevestigde dat dit alles was. Ik liep tussen de 2 huizen door, en hé, daar waren achter het huisje 2 autowrakken geparkeerd. Ook niet echt opwekkend. Ik liep nog een paar meter verder, en keek de andere, gehurkte, buurman in de ogen. En diens pitbull, die hij met 2 handen aan een stevige halsband in toom hield, het dier had duidelijk zin in een verzetje. Weg was ik, ik had genoeg gezien, en was weer genezen van de petits prix.

De eerste stappen
Dat beoordelen moest ik wel weer in vingers krijgen. Dus ben ik met Jean Michel op taxatieles geweest. Eerst een paar leegstaande huizen gaan taxeren, daarna mee bij het in mandaat nemen. Fantastisch om te zien hoe hij met eigenaren, die vrijwel altijd een veel hogere prijs in gedachten hebben, omgaat, en ze op een heel natuurlijke en overtuigende manier zijn verhaal wist te doen. Kan ik nog wat van leren. Ging er dan helemaal niks goed? Jawel hoor. Ik heb in totaal 7 mandaten binnengehaald, waaronder een aantal waar ik zeer content mee ben. Wel allemaal in  een hogere prijs klasse, maar dat hoort nou eenmaal meer bij mij. Nou nog verkopen…. Moet ik wel eerst de beslissing nemen er echt helemaal voor te gaan. Betekent ook intekenen op heel veel “secretaresse werk”: heel veel achter de computer, foto’s uploaden, foto’s uitzoeken en verkleinen, enzenz, absoluut niet mijn forte. Bovendien behelst die makelaardij een bijna emigratie, je moet ter plekke zijn, met alle haken en ogen van dien. Dat proces ben ik aan het doormaken, wordt dus vervolgd.

M’n afwerkvloer!
Maar dit blog ging over de verbouwing van m’n huis. En er stond nog 1 hèèèl groot ding op het programma: M’n afwerkvloer zou erin gegoten worden. Ik had Daniel, m’n voormalige makelaars baas bereid gevonden. Het weekend van de 14e kon hij niet, maar de week daarna ‘pas de problème”. Waarop ik hem had laten weten, ok, dan wordt het dus zaterdag de 20ste, want door de week werkt hij voor zichzelf. Ik had geen bevestiging gekregen, m’n mail nog een keer herhaald, ook zonder antwoord…. Maandag de 15e begonnen met bellen, geen gehoor, geen reactie… de alarmklokken begonnen te klingelen. Maandagavond: Geen gehoor, om half elf ingesproken dat ik me ongerust begon te maken, en of hij dinsdagochtend voor vertrek me wilde bellen. Om 9 uur nog steeds niks. De alarmklokken staken de Utrechtse Dom inmiddels naar de kroon. En terecht naar om 9.10 bleek. Het bericht luidde dat hij toch een mail had gecomponeerd waarin stond dat het hem deze week door alle mogelijke dingen slecht uitkwam. Ik riposteerde dat hij hem misschien wel gecomponeerd, maar dan niet verstuurd had, en zette hem onder druk dat ik alles er om heen gepland had etcetc, wat overigens ook zo was. We leken er niet echt uit te komen, waarop ik vroeg of hij dan vrijdag niet kon. Waarom niet…, wat nog geen ja is. Om een lang verhaal kort te maken: Hij was er vrijdag om 9.10, en om precies 13.10 lag die vloer erin. Chapeau Daniël. Helaas had de fabrikant besloten zijn beton van een roodbruine kleur te voorzien, zodat mijn fantasie van een strakke grijze betonvloer schipbreuk leek. En helemaal strak ligt hij er ook niet in, maar dat merk je alleen op blote voeten. En helemaal klaar ben ik er ook nog niet mee, het afwerken gaat me nog minstens een halve dag kosten…..

Epiloog
Het waren 12 zware dagen, waar het water me af en toe aan de lippen stond. De makelaardij vroeg een zware inspanning, daarnaast was ik nog m’n eigen tuinman, klusjesman en aannemer, vroegen projecten in Nederland nog aandacht, en heb ik ook nog een relatie die ik graag wil koesteren, en die ik qua prioriteit als 1e zou moeten noemen. Ik had me voorgenomen rustiger aan te doen, wat me ook gelukt is, hoe gek dat ook klinkt. Ik heb een stuk of 4 avonden vrienden en bekenden opgezocht, en was ik alleen dan ging ook niet oeverloos door. Maar klaarblijkelijk is de combi toch behoorlijk uitputtend, ook door het aanhoudende warme weer (wel leuk voor het strand, maar niet om in te werken) en dan word ik ook kwetsbaar voor tegenvallers. Zoals het feit dat ik van ongeveer een kwart m2 beton een cm moest afhakken. Na ruim een uur hakken met vuisthamer en beitel had ik nog geen vijfde gedaan, en me inmiddels wel 3 keer op m’n linkerhand geslagen. De zoektocht naar een kangoo leverde niets op, uiteindelijk heeft Jeroen me uit de brand geholpen. Door Daniels vervroegde komst moest ik eerder in m’n schuur gaan wonen, wat ook een hoop gedoe en geloop kostte. Daarbovenop kreeg ik om 10 uur ’s avonds nog een blikseminslag, waardoor ik geen stroom meer had op het essentiële stopcontact. Nou dat weer…Enfin, dit hele verhaal is slechts een bloemlezing, vrijdagavond lag ik er wel af…., dus.
Dat ik het in de makelaardij te zoeken heb begint zich steeds duidelijker af te tekenen, maar daarvoor moet ik nog wel een heel proces door zo lijkt…. U hoort.  

PS: Waarschuwing!!! De Belgische politie heeft haar zaakjes op orde!! Na jarenlang ombekommerd door Belgie racen, bijna harder dan dat ze me konden flitsen, vielen er plots 2 boetes op de mat!! Ze hebben me te pakken, en jullie ook als je niet uitkijkt.